Met behulp van storytelling krijgt u zicht op wat uw collega’s, collega bedrijven, branche-genoten, ondernemers enz beweegt, hoe ze zaken oppakken, wat daarvoor nodig is. Op deze manier ontstaan voor u nieuwe verbindingen, zicht op actuele kennis en nieuwe ontwikkelingen en worden voor u nieuwe hulpbronnen aangeboord.
Het verhaal.
Pluk
Ik heb mijn kinderen elke avond voorgelezen uit boeken zoals Pluk van de Petteflet en Jip en Janneke. Als ik me er op een of andere manier onderuit wilde lullen, ik ben ook maar een mens, lukte dat simpelweg niet. Het ritueel zat er in gebeiteld. Ik zie ze nog zitten op bed, kamerjasje en slofjes aan, rode wangetjes en één en al aandacht. Lekker tegen me aan geknuffeld. Meelevend met het verhaal en al fantaserend de woorden in beelden omzettend. De illustraties (paar) hielpen een handje in die beeldvorming. Het breintje maakte heerlijke overuren en al gauw maakte ook de slaap zich meester van mijn schatten. Het zandmannetje deed de rest.
Verhalen vertellen.
Wie is er niet groot mee geworden? En voorlezen is belangrijk voor de ontwikkeling van onze kinderen. Maar waarom stoppen we met vertellen op ons werk? Zou voorlezen ook op ons werk nuttig kunnen zijn voor onze ontwikkeling? Reken maar van yes! Elkaar vertellen waar we mee bezig zijn, waar we tegenaan lopen lijkt tijdrovend en nutteloos, maar dat is het niet. Er ontstaat vaak een meerwaarde omdat we appelleren op onze ervaring en die van een ander. Als die ervaringen elkaar overlappen is er sprake van kruisbestuiving en aanvullende kennis, als ze ver uit elkaar liggen is er sprake van leren en nieuwe ontdekkingen doen. Als ik storytelling in een sessie toepas ontstaan altijd, ik herhaal, altijd interessante nieuwe ideeën en aanknopingspunten. Zelfs als ik mensen in de groep heb die al lang met elkaar samenwerken. Ik kom situaties tegen van mensen die niet weten wat hun buurman de hele dag uitspookt, terwijl we kennelijk aan een zelfde doelstelling werken. Dat kan natuurlijk tot hele rare situaties leiden.
Open haardvuur
Voor een klant (overheid) heb ik een traject begeleid, dat heeft geresulteerd in een regiovisie, door de ondernemers. We hebben het, op mijn advies, vanuit storytelling aangevlogen. We hebben de ondernemers uitgenodigd, een open haard aangestoken, goed glas wijn erbij en verder geen agenda of andere voorbereiding dan de vraag: vertel eens iets over je onderneming en waar je van droomt. Het was een fantastische avond met prachtige verhalen over het ontstaan, de groei, de wortels (waarom ze in dat gebied ondernemen), jeugdherinneringen en succesverhalen. Zo hebben we de kiem gelegd voor een duurzame samenwerking. Althans, dat gaven de ondernemers zelf aan tot slot van de bewuste avond. Het mooie is dat de overheid de rol kreeg die ze graag heeft (faciliterend met oog voor breder perspectief), maar die rol niet heeft afgedwongen door het sturen van een rapport of leidraad om er iets van te vinden. Zelfs de inmiddels ‘heilige’ agenda ontbrak. Aan de avond hebben we een passend vervolg gegeven. Ambtenaren zijn de ondernemers thuis in hun onderneming gaan opzoeken. Door tijd en aandacht te geven ontstond verbazing (dat doet een overheid toch nooit?), respect (wat geweldig dat jullie dit doen!) en vertrouwen (we geloven oprecht in de goede bedoelingen). Tijdens de haardvuur bijeenkomst was al een nieuwe afspraak gemaakt (op aandringen van de aanwezigen). In die nieuwe bijeenkomst hebben we de bouwstenen van de samenwerking benoemd (“laten we concreet worden”) met daarin duidelijkheid over rol, acties en samenhang. We hebben het overheidsjargon ‘visie’ vermeden en probeerden de taal van de ondernemers te spreken (omdat we willen luisteren en begrijpen). Andersom hebben de ondernemers de taal van de overheid leren spreken en begrip gekregen voor de verschillende kaders waarmee de overheid wordt geconfronteerd. Zo helpt storytelling ook om elkaars taal te leren begrijpen en te spreken.
Eenvoud
Zo heb ik van mijn voorlezen iets moois geleerd. De kracht van het verhaal, de aandacht, tijd, veilige omgeving en wederzijds vertrouwen. Dat kan dus zomaar ook in werksituaties een verrassende en verbindende factor zijn. Vaak is het zo eenvoudig, maar we zijn het door wat dan ook verleerd. Wordt vervolgd.